Biep, biep, naar Siem Reap!

Om 7u Cambodjaans tijd, zou een busje ons oppikken aan ons guesthouse. Maar het zal al rond 7u30 zijn, als het busje nog maar toekomt.

We laden onze spullen in en blijkbaar zijn er maaltijden voor ons voorzien, op de bus. Een flesje water en een isomo doosje. Ik waag het om te kijken wat erin zit. Het is een stuk brood met groenten, een vies smeersel en wat vies uitziend vlees. We zijn toch wel blij met het droge brood dat wij hebben. Sigi was dit nog snel gaan kopen, voor we op de bus gingen.

Deze bus brengt ons tot Phnom Penh en dan moeten we overstappen op een andere bus, naar Siem Reap.
De bus naar Siem Real zal om 13u vertrekken, volgens de busmaatschappij waarmee we eerst rijden.
In Phnom Penh aangekomen, zien we weer protestacties. Heel traag kan de bus toch tussen het gewoel van mensen, brommertjes en tuktuk's geraken. Als we bij de bushalte aankomen, moeten we even wachten in een soort wachtplaatsje. Hier komt een tuktuk ons oppiken, om ons naar een andere bus te brengen. We hebben 15 minuten lunchpauze, volgens de baas. Sigi loopt snel de straat op om te zien of hij eventueel iets kan vinden. Na enkele minuutjes is hij al terug, met een zakje gefrituurde banaan. De banaantjes samen met brood en nog wat Belgische nootjes zorgen dat onze hongerige magen weer blij worden.

Het is ondertussen al 13u, maar nog geen tuktuk te zien. De baas van de bushalte zegt (om iets na 13u), dat de tuktuk misschien binnen 10' komt. Grappig toch hoor, die Cambodjanen en tijd. Maar het komt altijd wel in orde. Om 13u35 komt er dan toch een tuktuk ons oppikken en brengt hij ons naar de bus voor Siem Reap.

Op deze bus zit een grappig klein babymeisje, dat af en toe voor wat entertainment zorgt. Als de bus dat zelf al niet doet. De chauffeurs van de minibusjes rijden als zotten. De baan ligt er vaak slecht bij, dus soms nog liever op de aarde berm rijden. We krijgen waar voor ons geld: Walibi is er niks tegen. Om de zoveel tijd wip je eens uit je stoel omhoog, heb je de schrik van je leven: als ze spookrijden, of eens goed op hun gaspedaal gaan staan. Kortom: achtbaan en spookhuis in één. Mededeling aan de buschauffeur: "Ik hou niet van den overkop!"

Het is al na 8u als we eindelijk met de bus aankomen. Dan nog een tuktuk tot ons guesthouse nemen en we kunnen genieten van een avondje Siem Reap. We zitten een beetje uit het centrum, maar dit is dus echt een feestplaats. Je ziet dat het toerisme hier hun grote inkomen is. De ene nachtmarkt (tot 22u) naast de andere. Sigi zegt me dat je hier enorm moet afbieden. Hij heeft er ervaring mee. Dan moet ik het eens proberen van hem. Met een stom pak cashewnoten. Zelfs met Sigi zijn hulp blijft de verkoper veel vragen. Vreemd eigenlijk, want gisteren heeft onze gids nog verteld dat ze in Mondulkiri leven van de verkoop van rijst en cashewnoten. En toch zijn de cashewnoten hier zo vreselijk duur. Normaal dan dat die bij ons ook zo duur zijn...!

In de feeststraat is het overal versierd met lichtjes, kerstbomen en zelfs hele grote lichtgevende cadeau's in het midden van de straat. Echt aangepast aan de toeristen! Ik ontmoet nu ook mijn eerste ladyboy. En dan nog één en nog één en... Sigi voelt zich veilig, nu ik bij hem ben. Voor mij leken het gewoon vrouwen, tot ik er een/ene hoorde praten.

Na een lange busrit dan toch nog een interessante avond gehad!
Slaap zacht allemaal!