Angkor watte? (31/12)

Goeiemorgen, de wekker wekt ons samen met wat zon. Hmm, dat geeft direct een gezellig gevoel, zon om wakker te worden.

Na wat opzoekwerk, om bij de tempels te geraken, kunnen we vertrekken. Fietsen huren en ontbijt zoeken. Na een hele tijd fietsen, komen we een kraam tegen met iets wat op sandwichen lijkt. Tot je ervan eet natuurlijk. Het smaakt een beetje gek en er zit een gele vulling in. In mijn gebak zit er ook iets wit. Een soort slagroom precies. De koeken hingen gewoon in de zon. Dus de vulling dan maar niet opeten zeker! We hebben geen zin om nog eens ziek te zijn.

Verder op onze fietstocht komen we toch nog een kraampje tegen met gewoon droog brood. Oef! Dat smaakt toch wel ze!

Dan verder in de chaotische verkeersdrukte. Tot we een ticket moeten kopen (met onze foto op), waarmee we in de tempels mogen. 200 m verder in het ticketcomplex, aan de uitgang, staat er een controlepost om te zien of je wel echt een ticket hebt. Je verwacht dan dat je hier aan de inkom van een tempel bent, maar nee hoor! Je moet eerst nog zeker 15' fietsen voor je bij de dichtstbijzijnde tempel bent.

We gaan eerst naar de verste tempel: "Ta Prohm". Ik had er meer van verwacht. Maar gewoon al veel van gehoord en gezien, dus de verwachtingen lagen hoog. Nu, het is wel heel mooi hoor. Het is een tempel die overwoekerd is met bomen. De wortels zijn stilaan de tempel aan het verwoesten. Het hoofdgebouw van de tempel wordt momenteel gerenoveerd.

En dan hop, weer de fiets op. Even voorbij "Angkor Wat" rijden, om eerst de verdere "Angkor Thom"-tempel te gaan bezoeken. Mijn dag kan niet meer stuk. Het zit hier vol met wilde aapjes. Als ik wil zou ik ze kunnen aanraken, maar ze kunnen nogal agressief zijn naar het schijnt. We komen heel wat apen tegen. De mama's met hun kleintjes zijn echt zo mooi om naar te kijken! Maar we waren hier eigenlijk voor de tempels hé! "Angkor Thom" bekijken we van buiten. Sigi vertelt ook dat het van binnen minder de moeite is. En "Angkor Wat" moet ik toch zeker gezien hebben, voor het donker is.

We fietsen dan maar terug richting "Angkor Wat". Sigi merkt plots 2 grote olifanten op, met een houten gestel op hun rug. Je kan hier een ritje maken op een olifant. Ik moet terugdenken aan de info die Sigi over de olifanten gelezen heeft. Ze kunnen maar een gewicht van 80 kg dragen. En hier zitten al op z'n minst 3 volwassenen op en dat houten ding, waar de mensen in gaan zitten. Arme beesten denk ik dan! De olifanten zijn wel mooi en indrukwekkend. Zo dicht bij een olifant kunnen staan, het doet wel iets!

Mijn dag is al echt helemaal goed. Dan nog het geweldige "Angkor Wat" gaan bewonderen. Het is echt gigantisch groot! Knap hoe ze zoiets ooit hebben kunnen bouwen. Vroeger zal het waarschijnlijk nog veel mooier geweest zijn, want je ziet dat op sommige plaatsen nog vaag een tekening te zien is. Als we er een hele tijd hebben rondgelopen, zetten we ons op een klein bijgebouw en daar bewonderen we de zonsondergang. Jammer dat er wat wolken zijn, waar de zon eigenlijk in verdwijnt.

In het donker moeten we in de massale uitstroom terug richting onze verblijfplaats. Voetpaden zijn een extra stuk van de straat. Wij met onze fietsen het voetpad op, maar er rijden ons ook brommertjes voorbij. Hier kan en mag echt alles. Alleen stoppen doe je beter niet!

We brengen onze fietsen terug naar de verhuurplaats. Gaan nog eens lekker Khmer eten om ons nadien klaar te maken voor oudejaarsavond. Er is een jongen die Sigi kent en in Siem Reap woont. Hij wou met ons graag iets gaan drinken vanavond. We wachten meer dan 30 minuten op de afgesproken plaats en dan geven we het op. Het is er zo druk, iedereen komt naar de 'Pub Street'. De vriend van Sigi kon blijkbaar gewoon door de drukte niet op tijd geraken.  We tracteren onszelf dan maar een cocktail en nog een drankje. Dan is het tijd om af te tellen. We proberen naar de 'Pub Street' te gaan. Het is er echt een mensenzee, zelfs boven ons hoofd op de balkons. Er wordt afgeteld tot 24u en dan klinkt er gejuich en wordt er bier en andere drank in het rond gespoten. Er is ook vuurwerk, hoera! Zo dit was het dan! ;-) Wij druipen af, maar blijkbaar doen de meesten dit. Best grappig, in België begint dan nog maar het feestje.

Om het nieuwe jaar in te zetten, vinden we het gepast om een stukje pizza te delen en een speciale pannenkoek met banaan en Nutella. 2014 heeft alvast een lekker begin en smaakt naar meer! ;-)

Daarna snel onze rugzakken inladen en nog eventjes slapen, morgen moeten we helaas het mooie Cambodja verlaten om terug naar Thailand te reizen. :-(

Maar eerst nog een merry happy new year allemaal! (Om het op z'n Aziatisch te zeggen ;-) )

Siem Reap, we blijven nog even!

Aan de ontbijttafel deze morgen houden we een bespreking van de komende dagen. In ons guesthouse is er gratis ontbijt, dus nemen we die kans maar. We kunnen kiezen tussen noedelsoep of toost met ei. De toost willen we wel is proberen. Het blijkt eigenlijk een soort gewonnen brood te zijn met veel boter. Met wat confituur valt het best mee.

Besluit van onze ochtendlijke kronkels: we kunnen hier twee dagen blijven, als er op 1 januari een bus naar Bangkok rijdt. Toch nog liever wat langer hier, dan in Bangkok. Vandaag wordt een rustdag en morgen dan de tempels bezoeken. Eens niet van hier naar daar moeten, gewoon rustig rondhangen en genieten.

We vragen of we nog twee dagen extra kunnen blijven in ons guesthouse. Maar alles blijkt volzet, door feestvierders voor nieuwjaar. Valt dit effe dik tegen zeg! Onze rustdag starten we dus met het zoeken naar een nieuwe slaapplaats. Even voelen we ons Jozef en Maria, op zoek naar een slaapplaats. Overal klinkt het: "Sorry, geen plaats meer, alles is volzet!"
Gelukkig vinden we nog een plaatsje in het Mommy guesthouse, waar we 2 nachten kunnen blijven. We kunnen hier ook direct een bus boeken naar Bangkok. Dat is al dat! Nu nog online een guesthouse boeken voor Bangkok. We willen daar ook niet het risico lopen van geen plaats te vinden. Na heel wat zoekwerk vinden we toch iets, "Oef"!

Daarna trekken we het centrum in. Gaan iets klein eten en lopen nog wat markten door. Het is hier de ene markt naast de andere. Dus dan maar wat inkoopjes doen. En afbieden natuurlijk! Ik heb voor het eerst zelf afgeboden. Ik moest van de strenge Sigi! Maar het is me toch wat gelukt. We proberen ook een suikerriet-drankje. Dit is toch niet echt mijn ding. Sigi vindt hem ook niet zo goed, hij heeft al betere gedronken. Er zit een gek smaakje aan. We doen hem dan maar weg.

' s Avonds gaan we op zoek naar iets lekkers. Daarna lopen we nog een nightmarket in, waar ik weer moet afbieden. Dit zal nooit een hobby worden van mij. Ik voel mij er toch niet echt goed bij.

Wat ik eigenlijk echt er vind, zijn de kinderen die nu de straten afschuimen om in vuilzakken te gaan zoeken. Hoe later op de avond, hoe meer je er ziet. Horen kinderen dan niet in bed? En al zeker niet tussen het afval van andere mensen te gaan snuffelen! Best erg! Ook zijn er moeders met kleine baby's die bedelen om melk te kopen voor hun baby. Maar wat er nadien met die melk gebeurt, is vermoedelijk doorverkopen. Op dat vlak hebben wij het toch wel goed in ons Belgenlandje!

Biep, biep, naar Siem Reap!

Om 7u Cambodjaans tijd, zou een busje ons oppikken aan ons guesthouse. Maar het zal al rond 7u30 zijn, als het busje nog maar toekomt.

We laden onze spullen in en blijkbaar zijn er maaltijden voor ons voorzien, op de bus. Een flesje water en een isomo doosje. Ik waag het om te kijken wat erin zit. Het is een stuk brood met groenten, een vies smeersel en wat vies uitziend vlees. We zijn toch wel blij met het droge brood dat wij hebben. Sigi was dit nog snel gaan kopen, voor we op de bus gingen.

Deze bus brengt ons tot Phnom Penh en dan moeten we overstappen op een andere bus, naar Siem Reap.
De bus naar Siem Real zal om 13u vertrekken, volgens de busmaatschappij waarmee we eerst rijden.
In Phnom Penh aangekomen, zien we weer protestacties. Heel traag kan de bus toch tussen het gewoel van mensen, brommertjes en tuktuk's geraken. Als we bij de bushalte aankomen, moeten we even wachten in een soort wachtplaatsje. Hier komt een tuktuk ons oppiken, om ons naar een andere bus te brengen. We hebben 15 minuten lunchpauze, volgens de baas. Sigi loopt snel de straat op om te zien of hij eventueel iets kan vinden. Na enkele minuutjes is hij al terug, met een zakje gefrituurde banaan. De banaantjes samen met brood en nog wat Belgische nootjes zorgen dat onze hongerige magen weer blij worden.

Het is ondertussen al 13u, maar nog geen tuktuk te zien. De baas van de bushalte zegt (om iets na 13u), dat de tuktuk misschien binnen 10' komt. Grappig toch hoor, die Cambodjanen en tijd. Maar het komt altijd wel in orde. Om 13u35 komt er dan toch een tuktuk ons oppikken en brengt hij ons naar de bus voor Siem Reap.

Op deze bus zit een grappig klein babymeisje, dat af en toe voor wat entertainment zorgt. Als de bus dat zelf al niet doet. De chauffeurs van de minibusjes rijden als zotten. De baan ligt er vaak slecht bij, dus soms nog liever op de aarde berm rijden. We krijgen waar voor ons geld: Walibi is er niks tegen. Om de zoveel tijd wip je eens uit je stoel omhoog, heb je de schrik van je leven: als ze spookrijden, of eens goed op hun gaspedaal gaan staan. Kortom: achtbaan en spookhuis in één. Mededeling aan de buschauffeur: "Ik hou niet van den overkop!"

Het is al na 8u als we eindelijk met de bus aankomen. Dan nog een tuktuk tot ons guesthouse nemen en we kunnen genieten van een avondje Siem Reap. We zitten een beetje uit het centrum, maar dit is dus echt een feestplaats. Je ziet dat het toerisme hier hun grote inkomen is. De ene nachtmarkt (tot 22u) naast de andere. Sigi zegt me dat je hier enorm moet afbieden. Hij heeft er ervaring mee. Dan moet ik het eens proberen van hem. Met een stom pak cashewnoten. Zelfs met Sigi zijn hulp blijft de verkoper veel vragen. Vreemd eigenlijk, want gisteren heeft onze gids nog verteld dat ze in Mondulkiri leven van de verkoop van rijst en cashewnoten. En toch zijn de cashewnoten hier zo vreselijk duur. Normaal dan dat die bij ons ook zo duur zijn...!

In de feeststraat is het overal versierd met lichtjes, kerstbomen en zelfs hele grote lichtgevende cadeau's in het midden van de straat. Echt aangepast aan de toeristen! Ik ontmoet nu ook mijn eerste ladyboy. En dan nog één en nog één en... Sigi voelt zich veilig, nu ik bij hem ben. Voor mij leken het gewoon vrouwen, tot ik er een/ene hoorde praten.

Na een lange busrit dan toch nog een interessante avond gehad!
Slaap zacht allemaal!

Trekking in Mondulkiri

Vandaag een spannende dag. We gaan trekken door de jungle.
Ik hoop vandaag Tarzan te ontmoeten, die aan één of andere liaan hangt te slingeren. En hopelijk zien we eens een aapje. Ik heb er al eentje gezien toen we naar Mondulkiri aan het reizen waren, maar dat was in een flits, van op de bus.

De plaats waar we 's morgens moeten verzamelen, is een bar. Als we nog wat ontbijt kopen, horen we iets gek! Er zit gewoon een hele groep Vlamingen op het terras. Frans hoor je hier naast Engels ook al wel eens, maar Vlaams?! Dat is een vieze ziekte als je dat kan. ;-)
Uiteindelijk moeten we samen met deze groep op een minibusje. De groep gaat een trekking doen van 2 dagen. Wij lijken, met ons 2, de enigen voor 1 dag.

En zo is het ook. Sigi en ik krijgen een gids voor ons beiden. Qua veiligheidsgevoel kan dit tellen, zo met twee mannen de jungle in. :-) Hoewel de eerste vraagstelling al snel komt: "Waar is die jungle eigenlijk?" We lopen op een brede aangelegde weg, met rood stof. We wandelen door een dorpje, met leuke hutjes en er staan ook 2 olifanten. Oorspronkelijk wilde ik graag op een olifant gaan rijden, maar ze zijn dit blijkbaar een beetje aan het afbouwen, voor de beesten hun gezondheid. Maar goed, ik heb er nu toch enen van heel dichtbij gezien.

Onze gids stapt alsof hij geen tijd heeft te verliezen. Uiteindelijk wordt de weg toch smaller. We komen zelfs tussen de bomen terecht. Vol ongeduld wacht ik op de lianen. Na een mooie wandeling komen we aan een stroming. Deze moeten we oversteken. De gids geeft ons beiden direct een stok, om ons wat tegen te houden. Ik heb het toch wat moeilijk en zoals gewoonlijk moeten de mannen dus weer wachten op de vrouwen. De gids komt me zijn hulp aanbieden en trekt mij altijd in de goede richting. Met zijn hulp geraak ik zonder vallen aan de overkant, oef!

Wij weer het dichter begroeide bos in. Soms laat de gids ons even wachten en gaat hij naar iets kijken. Eerst zijn we nog benieuwd en denken we nadien iets te zien te krijgen. Dit is helaas niet het geval. Ze zijn op verschillende plaatsen hout aan het hakken en hij wil hier altijd naar gaan kijken. Om de één of andere reden mogen we dit niet zien.

Rond de middag komen we bij een mooie waterval. Hier kunnen we zwemmen als we willen. Het is mooi, maar toch een beetje koud. Na de waterpret zijn mijn vingers weer afgestorven. Tijd dus om Halloween te introduceren in Cambodja? ;-)
Als we zitten op te drogen, komt onze gids een maaltijd aanbieden. Deze wordt geserveerd in een isomo doosje (de Tupperware van Cambodja). Het is rijst met ei, 3 stukjes komkommer en wat vlees.

Na het middagmaal krijgen we de keuze: naar boven de berg op, of zoals deze morgen. We kiezen om naar boven te gaan. Tarzan heeft immers wat hoogte nodig, om naar beneden te kunnen slingeren!

Helaas zien we hier niet veel nieuws! We krijgen wel een uitleg over een soort kastanje. En we krijgen een bes om te proeven. De gids eet er één op. Ik bijt er ook is van. Eikes man, zo iets vies bitter. Maar flink als we zijn, eten we het maar op. Dan zegt de gids dat we een klein beetje water moeten drinken. Het is niet te geloven, maar in je mond wordt het plots kei zoet. Alsof je suikerwater aan het drinken bent, met een lichte limoensmaak.

De lianen die we tegenkomen, zijn niet sterk genoeg om aan te zwieren. Tarzan zullen we dus niet te zien krijgen. :-(

Nadat we de top van de berg bereikt hebben, komen we weer op een grote weg terecht. Onze gids vermindert zijn tempo een heel stuk. Sigi en ik gaan plots sneller dan hem. Vermoedelijk gaan we te vroeg aankomen anders. Als we aan een huisje aankomen, is dit het einde van onze tocht. Hier moeten we wachten tot een minibusje ons weer komt oppikken.

Een beetje teleurgesteld beslissen we dan maar om morgen naar Siem Reap te reizen. We reserveren een plaats op een busje, dat vertrekt aan ons guesthouse en reserveren een guesthouse in Siem Reap. Morgen terug naar de zon! En zo kan ik Angkor ook nog zien. Dit spreekt me meer aan, dan in de koude ardennen nog een dag te blijven. Bossen kan je in België ook vinden.

Vandaag hebben we gelukkig warm water. Wat een zalig gevoel, de warmte van warm water om je aan op te warmen. België zal afzien worden! :-(

Mondulkiri, het Zwitserland van Cambodja.

"Het is tijd om op te staan,het is 7u precies!" Zo spreekt de GSM ons toe.  Na nog wat draaien en keren geraken we uit bed. Spullen weer verzamelen en hop naar de bus, voor een rit van ongeveer 7u. Onze reisgids zegt dat Mondulkiri, waar we nu heen gaan, het Zwitserland van Cambodja is. We zijn benieuwd!

Aan de bus sta ik wat brood te eten dat we onderweg nog snel gekocht hebben. Er komt een oud vrouwtje met een klein meisje bij mij staan en kijkt me smekend aan. Breek! Dan maar een stuk brood afgeven zeker! Gelukkig kan je aan het busstation nog nieuw brood kopen. Dank u, Sigi!

Bij de eerste busstop is er een wegrestaurantje met heel wat lekkernijen gaande van pringels (chips), tot gedroogde banaan, tot kevers, sprinkhaan en grote dikke spinnen. Ik heb precies niet direct een hongerke. :-s Volgens Sigi vallen de spinnen wel mee. Maar ik heb er vandaag nu is echt geen zin in se.

Onze rit wordt verder gezet, tot we plots vast komen te staan. Er is iets raar aan de hand, want van beide richtingen zit het verkeer precies strop. De chauffeur laat iedereen uitstappen. Er klinkt muziek op de straat. We gaan op de muziek af en zien spandoeken en gasten met brommertjes die de straat blokkeren langs 2 kanten. Tussen de brommers is er een groep jongeren aan het dansen. Weer een opstandje precies. Gelukkig zitten we niet te lang vast, zodat we hopelijk nog een beetje op tijd aankomen om onze trekking verder te regelen.

Na weer een aantal uren, volgt nog eens een stop. We hebben honger, maar het ziet er hier niet echt proper uit, om te eten. Dan maar een plasje gaan doen. De toiletten zijn ook heel vies. Om nog maar over het gat in de deur te zwijgen. :-) Maar wat ziet Sigi?! Ze hebben hier appels! Mjam, elk een appel en delen een zakje gedoogde banaan. De reis zou nog een tweetal uren moeten duren. Maar er blijkt een probleem. Er is iets met de bus. Daar staan we dan allemaal... Er is een klein minibusje dat halt houdt. Daar kunnen nog wat mensen bij op. Er zou een grote bus naar de stopplaats komen, maar als we het goed begrepen hebben moeten we daar ook nog 2 u of zo op wachten. Er stopt nog een minibusje, gelukkig kunnen we daar nog bij in. We moeten dan wel wat extra betalen, maar dat hebben we ervoor over. We willen nog ergens een slaapplaats regelen voor deze nacht, wat ons via internet niet lukte. Wat zal het worden???

Woet,woet, guesthouse gevonden en trekking voor 1 dag vastgelegd. In de jungle zou het te koud zijn om te overnachten. Het is hier inderdaad koud. Toch blij met onze fleece en onze jas. Nu dan maar slapen voor een spannende trekking morgen!

Back in Phnom Penh! (26/12)

Opstaan, inpakken en wegwezen.  Gepakt en gezakt springen we op onze fietsen. We brengen deze naar het dagcentrum, zodat de weeskinderen ze kunnen gebruiken. Daarna gaan we te voet verder naar de markt. We hebben op de markt afgesproken met Alan.

Na de taxi-rit, zijn we terug in Phnom Penh. Ik was de drukte hier al vergeten. Pfieuw, in deze chaos de straat oversteken, je doet al beter je ogen dicht en loopt best zonder kijken over. Getoeter is er van alle kanten. Ondertussen staat er een agent in het midden te fluiten. Dit is pas je leven riskeren.

We gaan een middagmaal eten met Alan en vervolgens eens langs de O' russey market. Dit is echt indrukwekkend! Het is een markt in een gebouw van 3 verdiepen hoog. Er staat het ene kraampje, op het andere gepropt. Zelfs op de trappen zitten verkopers met hun waren.  Dan is het tijd om afscheid te nemen van Alan. We moeten nog onze verdere reis voor morgen boeken en hij gaat nog wat dingen doen.

Als de busreis voor morgen vastligt, hangen we nog wat rond in Phnom Penh. Bezoeken een tempeltje, waar volgens ons reisboekje nog apen te zien zijn. Wat een teleurstelling, want de enige 2 apen waren wij. Het wordt al een beetje donker. We gaan richting verblijfplaats, maar dan zien we een aerobic-sessie op een pleintje. Ik moet toch even meedoen! Alleen lukt net ni goed, aangezien ik het foute schoeisel aan heb. ;-)

Aan de overkant van de drukke straat is er iets gaande. Er is enorm veel volk bij elkaar, muziek, geroep. Nieuwsgierig als we zijn, gaan we kijken. We vermoeden een politieke bijeenkomst. Je ziet redelijk wat vlaggen en als er één of andere leuke persoon iets zegt klinkt er weer gejuich en gaan de vlaggetjes de hoogte in.

De zon is ondertussen al haar beddeke in, maar wat gaan we weer eten. Na wat rondkijken en dwalen, stranden we aan de riverside. Hier zie je veel toeristen. Ook de menu is er wat aangepast. We bestellen een panini, want we hebben niet te veel honger. Ja halo, als ze dit brengen is het een heel bord gevuld met een panini, een slaatje en je raad het nooit: frietjes! Als drankje hadden we een ananasshake besteld. Ook deze is groot en vult goed. Doet best wel raar om deze veel te luxueuze maaltijd plots voor je neus te hebben staan en te beseffen in wat voor luxewereld wij eigenlijk leven.

De laatste dag Takeo (25/12)

Morgen is het helaas al zover, we gaan het hier allemaal moeten achterlaten om stilaan terug te keren. Voor we terugkeren, willen we nog een trekking doen van een paar dagen, om te genieten van wat natuur en nog enkele unieke ervaringen op te doen. Als we iets geleerd hebben in Azië, dan is het dat tijd niet zo nauw steekt. Dus best wat speling nemen, dat we onze vlucht niet missen.

We moeten vandaag toch zeker nog is langs de markt, om met Alan te ontbijten en af te spreken voor morgen. We gaan met hem een taxi delen naar Phnom Penh. Dit is de snelste manier om daar te geraken.

Op de markt ontbijten we zoals gewoonlijk met wat brood. Een droog voor mij en een suikerbrood voor Sigi. Als we aan het eten zijn, komt er een bedelaar, die maar bij ons blijft staan. We geven hem dan maar een brood. Toch iemand blij gemaakt vandaag.;-)

Na de maaltijd nog wat inkopen doen op de markt: een metalen box om wat spullen voor de leerkrachten in te stoppen en 2 sloten. 1 slot om de box af te sluiten, zodat enkel de leerkrachten erin kunnen en 1 slot met een ketting, zodat we de box kunnen vastleggen en dat hij niet gestolen wordt. We gaan ook nog op zoek naar een manier om de klasdeur wat te fixen. Door altijd in de verkeerde richting tegen de deur te duwen, zijn de scharnieren al wat verwrongen. Sigi heeft plots het idee dat we gewoon wat hout van het afgebroken weeshuis tegen de ene kant van de deur kunnen nagelen, zodat ze niet meer in de foute richting kan geduwd worden.

We fietsen eerst terug naar het dagcentrum, om nog wat extra gezondheidspakketjes te maken. Als de pakketten in orde zijn, is het al tijd om naar de school te rijden. We besluiten om ons op te splitsen, want er moet nog een poster gehaald worden in ons guesthouse en wat hout en een hamer in het oude weeshuis. En dan met alles op onze fiets naar de school geraken. Sigi neemt de metalen box op zijn fietsmandje, waar de extra verzorgingspakketten in zitten. Ik heb nog wat spullen mee, die we in de box voor de leerkrachten gaan achterlaten. Een spannende fietstocht, voor Sigi dan toch. Maar het lukt hem nog goed om met de box op zijn fietsmandje te fietsen.

Bij onze aankomst zijn de kinderen buiten aan het spelen. Er klinkt direct gejuich en ze komen op ons afgelopen. Een paar oudere jongens nemen spontaan de box van Sigi zijn fietsmandje en brengen deze naar de klas. Bij mij zitten er onder andere potloden en balpennen in mijn fietsmandje. De kinderen beginnen hieraan te prutsen. Ik moet ze echt zeggen dat ze eraf moeten blijven. Ondertussen zit er ook al een meisje bij me, achter op de fiets. De grote jongens komen me helpen om mijn fietsmandje leeg te maken.

Vandaag komt er een mama in de les binnenwandelen. Na een tijdje is ze weer weg. Ze komt terug en heeft dan een babytje mee. Ze probeert mij een uitleg te doen, in het Khmer. Ik snap er niets van. Ik vraag de leraar om wat te tolken. Ze vraagt 2 pakketjes omdat haar 2 kinderen niet in de les waren gisteren. Daarna geeft ze nog een uitleg dat ze mij had zien fietsen gisteren. Als ik haar de pakketjes geef, toont ze heel fier haar 2 dochters. Ik zeg, "Ah, 3 kinderen". En dan wijst ze de 2 meisjes nog eens aan en trekt de baby zijn t-shirt omhoog, waarna ze naar zijn piemeltje wijst (de baby zit gewoon in zijn blote billetjes). Ze wou me dus duidelijk maken dat ze 2 meisjes en 1 jongen heeft. Even later gaat de mama haar dochters helpen met schrijven. Ze moeten de les overschrijven van het bord. Een ander meisje uit de klas loopt met de baby rond. Ik ga de baby dan maar overnemen, zodat dit meisje ook de les kan noteren.

Na de les nemen we afscheid van de leraar en speelt Sigi nog wat met de kinderen. Een aantal meisjes doen precies een verleidingsdans voor hem. Ik kan het enkel vanop een afstand zien, want ondertussen moet ik de meegebrachte spullen wat in het oog houden of ze nemen alles mee.
Na een poosje proberen we de kinderen uit de school naar buiten te krijgen, om de deur te maken en de spullen voor de leerkrachten in de box te stoppen. We sluiten onszelf op in de klas, want anders blijven de kinderen maar binnen komen. Ze beginnen alweer te wringen aan de deur. Sigi probeert de houten latjes tegen de deur te nagelen, maar ondanks de dikke nagels en een goeie hamer, lukt dit niet. De kinderen stoppen ook hun handen tussen de Bamboo, op de plaats waar hij het hout moet vastmaken. Onbegonnen werk dus! :-( Dan maar alle spullen voor de leerkrachten in de box stoppen, samen met alles wat we al in de schuif gestopt hadden deze week. De leraar had al gezegd dat hij bang was dat dit ging verdwijnen. Op deze manier kunnen enkel de leerkrachten in de box. Tot slot nog de poster van meester Hans van het Nederlands naar het Engels aanpassen. Dit op ze'n Cambodjaans. Wat tape erover en erop schrijven.  Op de markt hadden we wel wat etiketten gevonden, maar deze waren heel duur en dan moesten we een heel groot pak kopen. De etiketten waren waarschijnlijk zelfs duurder dan de poster. Ondertussen komen de kinderen van de avondles al aan. Ze beginnen ons langs alle kanten te bekijken. Zo voelen de dieren in de dierentuin zich dus!

Als de avondles begint, zijn ze weer met zoveel kinderen dat er moeten rechtstaan. De juf zegt iets tegen de meisjes die achteraan rechtstaan en deze gaan terug naar buiten. Na de les delen we de pakketjes uit aan de kinderen die gisteren geen meer gekregen hebben. De andere kinderen beginnen ook naar voor te komen om nog iets te krijgen. We moeten ze echt wegsturen. Sommigen blijven zelfs na de les nog een hele tijd verder smeken voor nog een pakket, tot we vertrekken.

Na de avondles rijden we nog eens langs Bunseng om wat geld achter te laten voor de behandeling van de Bamboo. Binnenkort gaat hij wat meer tijd hebben en dan gaat hij de behandeling doen en ook eens kijken naar de deuren, die wij niet hebben kunnen fixen.

Om de dag af te sluiten gaan we met ons klein groepje vrijwilligers eten in een gezellig restaurant, boven het water. Als we de menukaart krijgen, zijn we heel verrast. Je kan er een heleboel rare dingen eten. Niemand weet wat je van bepaalde dingen moet verwachten. We besluiten om gewoon een paar schotels te bestellen, waar iedereen van kan proeven. We bestellen enkele gekende dingen, maar ook baby-inktvis en vlees met mieren. :-) Inktvis ben ik thuis al geen fan van, dus dat zie ik even niet zitten om ervan te proeven. Maar mieren, dat moet ik toch is proeven. Het zijn van die grote rosse. Eigenlijk valt het best wel mee. Ze zijn knisperig, goed gekruid en smaken vooral naar look. Vanaf nu dus geen mieren meer doden, maar gewoon vangen en klaarmaken!
Smakelijk!

Vrolijk Kerstfeest!

Vanmorgen vroeg ons bed uit. Het is pakjes-uitdeel-dag vandaag.
Op de markt heeft Sigi het goede idee van nog een paar grote zakken te kopen, om de verzorgingspakketten eventueel naar de school te vervoeren. We hebben Bunseng gevraagd of er iemand ons met alle pakketten naar de school kon brengen, maar hij wist niet of er iemand beschikbaar ging zijn. En zoals een beetje gevreesd, Bunseng is niet te vinden in het oude weeshuis en ook niet in het dagcentrum. Dus dan maar onze rugzakken volladen. Ook de grote plastic zakken vullen we met pakketjes om mee te kunnen nemen op onze fietsen. Ondertussen belt er iemand van de familie naar Bunseng. Aan de telefoon legt Sigi uit dat we wel op ons eigen houtje naar de school zullen geraken met al de spullen. Plots komt Bunseng aangereden met zijn brommer en heeft hij een tuktuk-driver met zich mee. Bunseng heeft Sigi niet zo goed verstaan precies. Wij hebben ondertussen al een heel ander plan: we nemen bij onze eerste rit zoveel mogelijk pakketjes mee, voor de kinderen van de ochtendklas. Daarna komen we een nieuwe lading halen, voor de namiddagklas. Voor de avondles zien we dan nog wel hoeveel er nodig gaan zijn. Eerst al zien of er nu effectief ochtend- en avondles doorgaat.

Als we volgeladen op de school toekomen, is er niets te zien van de ochtendles. Misschien waren er weer te weinig kinderen? Na het achterlaten van nog wat spullen voor de leerkracht en nog een poster op te hangen rijden we naar het guesthouse.

Voor we naar de namiddagles vertrekken vullen we onze dagrugzakken nog eens met een lading verzorgingspakketten. Als we op de voorbij dagen rekenen, zullen er misschien niet zoveel kinderen zijn vandaag... Wonder boven wonder zijn er vandaag wel veel kinderen! Hebben die het getroffen zeg!
Eerst geeft de leraar zijn les. Hij zingt zelfs nog een paar keer het liedje van " The wheels on the bus" Hij heeft het echt wel moeilijk met zingen, maar hij doet het toch! Het is zelfs moeilijk om het liedje op de juiste manier te zingen, als hij het voorzingt.
Tijdens de pauze spelen we eerst even met de kinderen. Dan laten we de filmpjes zien van de kinderen van het Prinsenhof, die liedjes hebben ingezongen. We hebben maar een kleine tablet en het beeld is erg donker, maar er zijn toch wat kinderen die af en aan komen, om eens een kijkje te komen nemen. Als ze zien dat de kinderen bewegingen doen, zet het sommigen aan om mee te bewegen.
Na de de pauze mogen we onze uitleg geven over de pakketten. Aan de hand van prenten, gebaren en wat hulp van de leerkracht drukken we ons uit. We proberen het echt heel visueel te maken. Daarna kunnen we nog even zingen met de kinderen. Bij het verlaten van de school geven we elk kind 1 pakketje mee. De kinderen staan echt te drummen om iets te krijgen. Sigi staat in de deuropening om te zien of de kinderen niet terug naar binnen glippen voor een 2de pakketje.

Vanavond is er ook de avondles. We weten niet of hier veel kinderen op af zullen komen. We hebben nog 47 pakketten bij ons staan. Dit zal wel volstaan zeker?
Al snel blijkt dat we ons dik vergissen en dat het aantal oploopt naar 60 kinderen, nog voor de leerkracht er is. Tijd dus om actie te ondernemen! Sigi blijft op school, om de nodige uitleg te geven. Ik vertrek met 2 lege rugzakken en nog een grote plastic zak, om een extra lading pakketten te halen. Na wat prop en puzzelwerk krijg ik nog 50 pakketjes mee op de fiets. "Nu zullen we er toch wel genoeg hebben?!" Sigi komt naar me toe, als ik aan de school arriveer. Er zijn ondertussen al meer dan 100 kinderen in de klas. Ok, het is niet meer haalbaar om nog meer bij te halen. Wie had er nu verwacht dat er toch nog zoveel kinderen naar de avondles zouden komen? We merken ook een aantal kinderen op, die oorspronkelijk naar de namiddagles kwamen en nu dus verwisseld zijn van groep. We vragen de leerkracht om de namen op te schrijven van de kinderen die geen pakketje hebben gekregen. Deze brengen we morgen.

Moe, maar tevreden kunnen we huiswaarts, met lege zakken! :-)
Met dank aan het Rode Kruis van Grimbergen, het Prinsenhof en nog wat sympathisant hebben we op Kerstavond cadeautjes kunnen uitdelen aan de kinderen hier. Zo hebben we toch een beetje een Kerstgevoel! :-)

's Avonds zitten we met alle aanwezige vrijwilligers in ons ondertussen 'vaste' restaurant. Met dank aan Kaatje, van het Prinsenhof, heb ik toch een opvouwbare papieren kerstboompje dat onze tafel kan versieren. We hebben een super kerstdiner met eerst een pizza en dan tomatensoep. Niet overal moet de soep voor de hoofdschotel opgediend worden. :-) We zijn gewoon al blij met wat westers eten. Waar toch wel een verlangen naar begint te ontstaan! Zeker mijn buik vraagt dat. ;-) Na het eten van dit lekkers mag ik het bekopen met krampen. Ze geven het echt niet op!

Aan één ieder en elk van u wensen we een superfijne en gezellige Kerst toe!
Liefs,
Lesi

Maandag, fundag!

Vanmorgen nog altijd niet zo in mijn nopjes. :-) Mijn buikbezoek heeft weer een party gegeven voorbije nacht. Ik ga mijn vriendjes echt wel moeten aan de deur zetten, wegens te veel nachtlawaai en het verstoren van de huisbaas zijn nachtrust!

We vertrekken vandaag naar de ochtendles, die voor de eerste keer zal doorgaan. Eerst nog eens proberen geld afhalen. Maar mijn kaart wil weer niet om de een of andere reden. Gelukkig kan Sigi wel geld afhalen! Nog snel wat brood halen op de markt en dan zijn we er klaar voor. Als we op de school aankomen, is deze leeg... Er is blijkbaar wel iemand geweest, de datum van vandaag staat op het bord samen met een nieuwe les. Maar waar zijn de leerkracht en de kinderen????

OK, hier kunnen we dus niet veel doen! Dan gaan we maar naar de door Bunseng aangegeven shop, om prijzen te gaan vragen. We kijken even rond en lijken niet te vinden wat we zoeken. Als we het boodschappenlijstje laten zien, wat bunseng ons heeft geschreven, is het eigenlijk allemaal snel in orde. We kunnen weer verder.

Ik voel me terug een beetje minder goed en we besluiten even langs ons guesthouse te gaan. Zo kan ik even rusten en kunnen we wat spullen voor de school oppikken. Na een schoonheidsslaapje ;-), vertrekken we naar de namiddagles.

De kinderen zijn weer heel blij als ze ons zien. Ze hebben een mooie standaard 'verwelkoming' aangeleerd. Ze zijn maar met een 35-tal vandaag en vooral kleinere. De les van vrijdag is precies bij velen wat tegengevallen. :-( Als het pauze is komen de kinderen ons weer van de banken sleuren en trekken ons mee naar buiten. Spelen zullen we! De kinderen vinden het echt geweldig als Sigi hen in de lucht hijst. Ze krijgen er maar geen genoeg van. Ook achter de kinderen lopen, of de kinderen achter hem blijft een hit.  Ik spring over een meisje dat neerzit en wil met hen haasje over proberen spelen. Als ik op de grond zit springen er een paar kinderen over mij, tot ze me van de grond trekken.  Ik moet rechtstaan. Ze willen dat ik hen optil. Mijn lichaam is er nu niet toe in staat! Ik laat hen rondjes draaien onder mijn armen. Er komt een meisje naar mij en toont haar pinken. Ik toon ook mijn pinken en ze haakt de hare erin vast. Ze beginnen met een aantal meisjes een liedje te zingen, geweldig! Dan grijpen ze naar mijn handen en willen ze een klapspelletje doen. Weet ik veel wat ik moet doen, maar het is allemaal goed. Op den duur zijn we al een rondendansje aan het doen en ook iets zoals witte zwanen, zwarte zwanen. Ik leer dus de Aziatische variant van onze kinderspelen. Wat een fun! Gewoon af en toe iets doen of zeggen, ook al snap ik er eigenlijk geen jota van! :-)
Na de pauze mogen Sigi en ik nog eens zingen met de kinderen. Deze keer heeft de camera zijn best gedaan om wat sfeerbeelden te filmen! ;-) Zelfs de leraar had er deze keer precies wat plezier in. Toen we de les terug aan hem overlieten, begon hij verder te zingen. Als het morgen nog eens regent zijn wij de schuldigen, vrees is. Een echt zangtalent is onze leraar niet. :-)

Na onze portie schoolfun, nog maar eens wat banken gaan proberen. Er valt nog steeds geen geld af te halen met mijn kaart! :-s

Onze rit gaat verder tot het nieuwe dagcentrum. Daar beginnen we met het samenstellen van de verzorgingspakketten, die we morgen zullen uitdelen. We sprokkelen ook onze centen samen om Berenice de lonen van de leerkrachten toe te vertrouwen, dit voor de komende 6 maanden. Berenice vertrekt morgen voor een paar dagen. Wij moeten helaas donderdag ook al vertrekken. Dus het is het beste dat we de lonen vandaag aan haar bezorgen. Alleen lastig van de vervelende bankproblemen! Vanavond toch maar eens proberen bellen?

Na het avondeten probeer ik naar mijn bank te bellen, om te kijken of er een probleem is met mijn bankkaart. Spannend, als je maar een beperkt telefoonbereik hebt, dat om de zoveel minuten wegvalt. Na een paar schietgebedjes en lieve woorden tot mijn GSM, lukt het uiteindelijk om alles te regelen. Ik zat gewoon over het maximum af te halen bedrag en moet 4 dagen wachten voor ik terug geld kan afhalen. Weer iets wat we geleerd hebben. Welkom in de wereld van de rijke mensen. ;-)

Na een lange dag, moeten we morgen vroeg opstaan. Nu dus weer hoog dringend tijd om te gaan slapen!

Zondag, :-s zo'n dag!

Wat is er vandaag aan de hand met onze blog???
Dit is al de zoveelste poging, om een tekst te proberen posten.
Eerst wij een paar dagen te moe om iets te posten. Dan internetproblemen en nu de blog die niet wil? Of is het de tablet die me vandaag wat pest.
Maar koppig als we zijn, blijven we proberen!

Vannacht toch weer een gevecht gehad tegen buikkrampen. Dus nog maar een ochtendje bed-arrest. Sigi vertrekt alleen. Na het ondertussen dagelijkse ontbijtritueel op de markt, waar we Alan altijd ontmoeten, is vandaag ook Soth van de partij. Hij heeft een straf verhaal over een vriend die een ongeluk met zijn brommer heeft gehad. De jongen zou een ernstige, bloedende hoofdwonde hebben opgelopen. De ziekenwagen was hem wel komen halen, maar in het ziekenhuis wilden ze hem niet helpen voor er betaald werd. Hij heeft daar een hele tijd gelegen tot zijn mama geld heeft kunnen brengen.

Vanmiddag toch wat Parovitta-koek proberen eten en een klein stukje appel. Daarna opnieuw een poging gaan doen om geld af fe halen. De automaat is nog steeds buiten dienst :-s.

Dan maar langs de markt, om de nagelknippers te gaan afhalen. Gelukkig vinden we het kraampje redelijk snel terug. Alleen zijn er 3 bedelende kinderen die op ons afkomen. Ze duwen tegen onze armen en kijken ons smekend aan. We proberen het te negeren. Maar dan moet ik het geld uit mijn zak nemen. Onophoudelijk zitten de 3 kinderen zachtjes aan mij te trekken en duwen. 1 aan mijn arm, 1 aan mijn rug/t-shirt en 1 aan mijn poep/broek. Ik voel er mij verschrikkelijk lastig bij. Sigi waarschuwt mij: "Niks geven, anders kan het zijn dat er nog gaan komen!" Ze beginnen zelfs aan mijn broekzak, waar mijn portefeuille stak, te trekken. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik ergens heb kunnen betalen. Het leek zo vreselijk lang te duren. Het grootste kind, een meisje, was eerst gewoon aan mijn arm aan het wrijven en trekken, maar dan voelde ik zelfs af en toe lichtjes haar nagels. Bah, en daar sta jij dan met behoorlijk wat geld.

We hebben ook plastic zakjes nodig om de verzorgingspakketten te maken. Gelukkig heeft Sigi vanmorgen gezien, waar we deze kunnen kopen. Ze verkopen deze per kg. We kopen dan maar één kg plastic zakjes en hopen dat dit genoeg zal zijn. :-)
Opnieuw komen de 3 bedelende kinderen op ons af. Sigi wil ze wel iets te eten kopen, maar ze keren terug die ene rij in.  Het kan goed zijn dat er daar iemand hen in het oog houdt. Het is een beetje angstaanjagend hoe zo een jonge kinderen al zo opgeleerd zijn om te bedelen.

Na de markt gaan we nog wat bank shoppen. Hoera, van de 5 of 6 banken is er toch 1 waar we maximum 250$ kunnen afhalen per keer. De 4$ die we er extra op moeten betalen nemen we er dan maar bij. Anders gaan we misschien nooit het loon van de leerkrachten tijdig afgehaald krijgen.

Dan maar onze aankopen naar het guesthouse brengen. Terug even rusten en nog iets proberen eten.

Daarna naar het weeshuis. Blijkbaar is er niemand aan het afbreken. Bunseng loopt er wel rond. We regelen wat praktische dingen voor de verzorgingspakketten. Dinsdag zullen we ze uitdelen in de school. Bunseng zal de leerkrachten opbellen en zeggen dat we dit gaan. Hij gaat hen vragen om de nodige uitleg te geven aan de kinderen. Bunseng maakt ons ook een boodschappenlijstje in het Khmer, waarmee we morgen de prijs kunnen gaan vragen voor een behandeling van de Bamboo. Er zit al wat houtworm in, dus deze vraagt echt voor een behandeling. Ook gaan we kijken voor een plastic, die bij regen of 'koude' wind naar beneden kan gelaten worden. Het regent op twee plaatsen een beetje binnen in de klas. Al een geluk dat hij het opschrijft, zie het ons anders alweer uitgelegd krijgen.

's Avonds heb ik wel zin in tomatensoep. De laatste week is het de gewoonte om met de aanwezige vrijwilligers bij Delikes te gaan eten. Hier is redelijk 'save food' en ze hebben ook wat Westerse gerechten. Als ik merk dat er room in de tomatensoep zit, lijkt me dit niet zo een goed idee. Dan toch maar de vertrouwde pasta met tomaat en basilicum. Na een half bord is het wel genoeg voor vandaag. Ondertussen zijn er nog 3 vrijwilligers van een andere NGO bij ons komen zitten. 2 Israëlische meisjes en een Duitse jongen. Sigi vraagt of er misschien iemand van boek wil wisselen met hem. Zijn Engelse leesboek is uit. 1 van de Israëlische meisjes heeft wel een boek, maar deze is in het Hebreeuws. Sigi bekijkt het boek. Gelach alom, als het meisje zegt dat hij het boek op z'n kop vasthoudt. Maar eigenlijk is het te begrijpen. Het is al even onverstaanbaar als het plaatselijke Khmer. Blijkbaar moet je het Hebreeuws ook van rechts naar links lezen. Interessant om het even te zien, maar Sigi ziet een snelcursus Hebreeuws niet direct zitten. Hopelijk kan zijn boek ergens anders geruild worden. Na nog een geluksspelletje met z'n allen, keren we elk naar ons guesthouse. Ik ben blij dat we er snel zijn. De badkamer begon mij al te missen. :-s Lang leve buikkrampen!

Zaterdag 21 december

Ik voel me niet zo goed, na een nachtje last van mijn darmen en het gevecht met een vervelende mug. Maar na een koud douchke lijkt het allemaal wel mee te vallen.

We gaan nog eens langs de bank, want gisteren was er voor ons eigenlijk ook wat minder goed nieuws. Camkids, een organisatie die de leerkrachten van de andere scholen betaalt, zou onze leerkrachten niet betalen. Blijkbaar is de school gebouwd, zonder hun medeweten... :-s  Wij dachten dat dit allemaal geregeld was. We gaan proberen een aantal maanden van de leerkrachten hun loon te betalen. Misha, die de bouw van de school geregeld heeft, had ook wat geld ingezameld. Zij heeft dit geld aan NFO gegeven. De rekening waar dit geld zou moeten opstaan is momenteel niet beschikbaar, door het overlijden van de baas. Het is maar te hopen dat ze dit geld er ooit op gaan terugvinden! Wij gaan alleszins proberen om 6 maanden loon hier te laten. Eerst zullen we nog eens moeten zien wat de schatting is van de kosten om het gebouw te optimaliseren. De geldautomaat is ook vandaag nog buiten dienst, dus dat is wel rot!

Dan maar naar de markt. Sigi eet een suikerbrood, maar voor mij blijft het vandaag bij een beetje gewoon droog brood. Ondertussen wandelen we de buitenkant van de markt af. Gaia zou niet blij zijn. Maar ik vind het zelf ook een vreselijk zicht. We horen het geschreeuw van kleine biggetjes. Alleen zijn ze niet te zien. Ze zitten in rieten manden op elkaar gepropt, zodat ze amper kunnen bewegen. Een beetje verder zien we een dame een kip haar nek oversnijden en het bloed opvangen in een kommetje. De kip lijkt al halfdood, voor haar nek overgesneden wordt. Er staan 2 kinderen op toe te zien. Een andere dame dompelt de kippen in heet water, om hen nadien te kunnen pluimen. Nog wat verder willen ze ons een eend verkopen. Er liggen massa's eenden en kippen op straat, die met hun poten aan elkaar zijn gebonden. De meesten liggen erbij alsof ze het al hebben opgegeven om nog te willen leven. Hier en daar merk je toch nog een beestje dat zijn laatste krachten probeert te bundelen, om een ontsnappingspoging te doen. Echt zielig! Mijn zin in vlees is nu totaal over. En dan val ik bijna omver van verbazing, als ik zie dat iemand twee levende eenden in een plastic zakje probeert te krijgen. Ze moeten mee op zijn brommer. Men steekt hier echt alles in zakjes, maar levende eenden?!  Even later rijdt de man ons voorbij en we merken 1 eend met haar nek uit het zakje. De andere eend zit onder in het zakje te spartelen. Ik heb mijn portie gruwel wel gehad voor vandaag.

We zoeken Alan op en hopen dat hij Soth te pakken kan krijgen om de aankoop van de nagelknippers te helpen regelen. Helaas is Soth niet beschikbaar. Alan wil wel eens lachen en we proberen het met ons 3 om in het Engels 200 nagelknippers te gaan bestellen. Hoe zot ook, het lukt ons deze keer vrij snel. We hebben er nu ook goedkopere. Morgen in de namiddag mogen we ze gaan halen. Dan doen we ook maar een poging om pleisters aan te kopen. Na een mooie demonstratie van Sigi, begrijpt de vrouw van de markt wat we moeten hebben. Wat zijn we goed vandaag! Hoewel het ook wel een beetje helpt dat de marktkraamster een klein beetje Engels kent. :-)

Na onze aankoop tijd voor een drankje. Ik voel me terug slechter worden. We rijden naar ons guesthouse, waar ik al snel door heb dat het voor mij een namiddagje bed wordt. Sja, op dat vlak moest ik mijn deel nog krijgen... Sigi gaat na een beetje eten langs het oude weeshuis. Daar helpt hij mee de gebouwen afbreken.

Als hij er na een douche weer helemaal uitziet als de oude, doet hij de was in onze multifunctionele emmer.  Ik moet zeggen dat ik best tevreden ben met mijn Sigi wasmachine. Het spoelt zelfs 2x na. :-) Helaas, voor hen die ook een Sigi willen aanschaffen, het was een uniek stuk!

's Avonds gaan alle helpende handen iets eten. Maar de gedachte aan eten alleen al maakt mij onwel. Jammer, want er wordt een leuk spelletje gespeeld, samen met nog vrijwilligers van een andere NGO.

Slaapwel en hopelijk morgen weer een gezondere dag!

Friday 20the december 2013

Na een lange nachtrust, zijn we er klaar voor om vandaag nog wat spullen te kopen voor de schoolkinderen. Maar we moeten eerst wat geld tanken. We hebben de naam gekregen van een goeie bank, waar ze geen extra afhaalkosten aanrekenen. We parkeren onze fietsen voor het gebouw. Er komt direct 1 van de 3 'parkingwachters' ons vragen of we binnen moeten zijn. Hij wijst ons de weg naar het afhaalloket. Zover zijn we al! Ik steek mijn kaart in de automaat en deze wordt angstaanjagend traag naar binnen gezogen. Na wat proberen, lukt het ons om 400 $ af te halen. Eigenlijk hebben we meer nodig, maar plots blijkt de automaat buiten werking. Als we aan iemand van de bank proberen uitleggen dat er een probleem is, snapt ze ons totaal niet. Ze gaat met ons mee naar de automaat en aanschouwt heel het gebeuren. Volgens haar heeft het te maken met onze buitenlandse bankkaart. Dit lijkt ons zeer onlogisch, aangezien we net daarvoor wel nog geld afgehaald hebben. We proberen het uit te leggen, maar de bankbediende begrijpt ons niet. Morgen dan maar opnieuw proberen zeker.

Als we op de markt aankomen zit Alan hier ook weer. We ontbijten bij hem en nadien proberen we op eigen houtje nagelknippers te gaan kopen, voor de verzorgingspakketten. Deze konden we gisteren niet meer kopen, aangezien we toen onverwachts de grote aankoop hebben gedaan en ons geld op geraakte. We maken weer gebruik van ons beste gebarentaals, om duidelijk te maken wat we zoeken. Wonder boven wonder begrijpt een vrouw ons. Ze laat een nagelknipper zien. We zijn in de wolken met ons talent. Dit was wel buiten de bestelling gerekend natuurlijk. Begin maar eens uit te leggen dat we er zo 200 nodig hebben. De marktkraamster denkt dat we proberen afbieden. Terwijl wij gewoon een grote aankoop willen! Uiteindelijk geven we het dan maar op. De nagelknippers zijn er ook redelijk duur. Misschien toch best Bunseng of Soth nog eens vragen voor wat hulp.

We besluiten om Bunseng te gaan opzoeken voor de aankoop van het whiteboard en eventueel nog wat spullen. We vinden Bunseng op het nieuwe dagcentrum. Hij is wat aan het opruimen, maar wil met ons het bord gaan halen. Wij per fiets en hij met zijn brommer, spreken we af in het centrum. Eerst stoppen we ergens waar Bunseng naar iets gaat kijken. Hij neemt ons mee naar de overkant van de staat, waar dezelfde  winkel is. Je weet wel: "same, same, but different." Hier staan whiteboarden tegen de muur. Een hele hoop. Aan de spinnenwebben te zien, staan ze hier al heel lang. Achteraan hebben ze een kartonnen wand, die overal al helemaal kromgetrokken is. Bunseng gaat met ons terug naar de eerste shop. We kiezen daar een whiteboardplaat. Deze hebben een houten achterwand. Bunseng vraagt wat hout om een kader te maken rond het bord. Hij wil ook wat nageltjes, die koop je hier gewoon per de kg. :-) Plots wordt hem een zaag en een hamer aangereikt. Op de stoep begint hij het bord te omkaderen. Één van de jongens uit de  winkel leent even Sigi zijn fiets om een tuktuk te zoeken, zodat het bord naar de school gebracht kan worden. Bunseng vraagt of we hem een hamer en dikke nagels kunnen kopen, om het bord op te hangen. Het moet manueel, want er is geen elektriciteit in de school. We kopen ook wat dubbelzijdige plak, om het middenstuk wat vast te lijmen. Het grappige is dat de hamer eigenlijk ook al gebruikt is. Blijkbaar kan dat hier. Je gebruikt het in de winkel, maar nadien verkopen ze het gewoon. Vermoedelijk wel aan een prijsje.

Er komt een tuktuk, waar het bord op het dak wordt gebonden. We spreken allen af in de school. Als we aan de school aankomen merken we alweer kinderen in de klas. Ze zijn met een 20-tal en hebben gewoon het slot verschoven en aan de deur gewrongen om binnen te geraken.  We proberen het bord op te hangen. De tuktuk-bestuurder helpt ons mee. Als het bord ophangt zien we dat de alfabetletters zijn beginnen ronddraaien door de wind. We besluiten deze wat extra vast te nieten. En kijk daar, de leraar komt ook al toe. Hij zegt dat hij laat is. Het is 12u30, we snappen nu helemaal niet meer wat zijn eigenlijke startuur is.

Het is een vreselijk saaie les en geraken beiden onze motivatie kwijt. Tijdens de pauze halen we 2 strandballen boven (dank u, pepe Azert) en ook nog wat ballonnen. De kinderen zouden een moord plegen voor een ballon. Ze komen er altijd nieuwe vragen. De ballonnen die ze al hebben gekregen, verstoppen ze, zodat het lijkt of ze nog geen gekregen hebben.  Als de pauze gedaan is, zijn de strandballen  verdwenen. Plots zie je kinderen die meer dan 2 ballonnen hebben, maar hoe komen die hieraan? De leraar vindt het niet zo leuk, dat er kinderen met een ballon in de klas zitten. We proberen de ballonnen zoveel mogelijk weg te stoppen. Sigi vraagt de leraar of we het geleerde liedje nog eens mogen zingen. Hij zou ons iets laten weten als we het mogen doen. Na nog oneindig herhalen van de datum en de 4 nieuwe geleerde woorden, is de les om. Ik denk dat het vandaag friday 20 th december 2013 is...  Ook dog, dig, door & doll komen onze oren uit! We zijn eigenlijk opgelucht dat de les gedaan is.

Nadat we nog een 2de slot op de geforceerde klasdeur hebben gehangen, vertrekken we met een minder blij gevoel naar ons guesthouse.

We kopen nog een emmer/vuilbak voor de school/wasmachine voor onze was en trakteren onszelf op een fruitschake. ' s Avonds gaan we met alle aanwezige vrijwilligers eten. Alan nodigt ons nadien nog uit om iets te gaan drinken. Hij is bang dat we anders te vroeg zouden gaan slapen. :-)

Same, same, but different

Donderdag na een check van ons lijstje, wat we nog allemaal gedaan willen krijgen, vertrekken we naar de grote markt (Makro). We hopen er nog wat kleine spullen te kunnen aankopen op ons eentje. Voor een heel deel van de aankopen hebben we Bunseng nodig om alles uit te leggen in het Khmer.

Als we op de markt toekomen roept er iemand: "Hello Sigi!" Het is Alan die bij een drankstandje zit te ontbijten. Hij vraagt om erbij te komen zitten. Soth, één van de jongens van het vroegere weeshuis zit bij hem. We willen eigenlijk graag vanalles doen en hebben niet echt tijd. Alan brengt ons snel op andere gedachten. In Cambodja heeft iedereen alle tijd en je haasten is ondenkbaar. Als we even bij hen zitten te ontbijten, zegt hij dat we Soth kunnen gebruiken om de inkopen te doen. Soth kan ook khmer en Engels. Om alles te vervoeren stellen ze voor om gewoon ter plekke een tuktuk vragen. Het klinkt ons als een plan.

Wij dus samen met Soth de overdekte markt in. We kopen een extra voorraad schriften en balpennen, en beginnen de verzorgingspakketten  samen te stellen. Wat een boeiende belevenis. Ze laten ons tandenborstel zien, maar hebben er hier niet genoeg. Dan ga je dat toch gewoon bij een ander kraampje bijhalen, tot je de klant zijn bestelling kan geven. :-) Na zo ook tandpasta, shampoo en zeep te hebben besteld, zijn we vele uren verder. Misschien ben je voor zo een grote inkopen toch sneller in onze Makro. :-). Na onze inkoop waar ze ons zelfs al een krukje aangeboden hebben, om te gaan zitten, moeten we alles in een tuktuk laden. Als de tuktuk-bestuurders ons zien komen met al die aankopen worden we omsingeld van alle kanten. Sigi vertelt dat er veel van de tuktuk-rijders hier maar moeilijk kunnen overleven, door het werktekort. Dus als die mannen werk zien, springen ze erop. Maar wij zijn kieskeurig. We hebben een grote tuktuk nodig, want buiten onze gigantische aankoop moeten ook onze fietsen mee. Het is een grappige rit waarbij we met fietsen en al meermaals de hoogte in wippen. Maar we zijn meer dan blij dat we dit al allemaal hebben kunnen kopen. We geven Soth dan ook een kleine fooi voor zijn hulp.

Als we met onze aankopen aankomen in het weeshuis, komt Bunseng ook juist toe. Hij zegt ons van alles op te slaan in het dagcentrum. We vervoeren alles naar daar en houden een telling, om te zien of de juiste aantallen zijn meegegeven. Jippie, het is juist. We hebben zelfs 1 tandenborstel teveel gekregen. Soms zijn er verschillende soorten van bv de shampoo en de zeep meegegeven. Ook dit is Cambodja, de alom gekende spreuk: "same, same, but different" wordt een dagelijkse toepassing. Ze hebben toch gegeven wat we gevraagd hebben? Alleen niet allemaal helemaal dezelfde. :-)

Na ons ochtendavontuur merken we dat het hoog tijd is om naar de school te fietsen. De leraar kan niet binnen, nu we gisteren een nieuw slot hebben gehangen. Als we op de school aankomen, zitten de kinderen toch al in de klas met de leraar. We dachten dat we vroeg waren, maar blijkbaar is de les al bezig om 13u20. Terwijl wij altijd dachten dat de les om 13u30 begon. Blijkbaar zijn ze langs de achteringang binnen geraakt. De leraar verwelkomt ons en zegt dat hij zich goed voelt, alleen is het zo koud volgens hem. Het is zeker rond 25 graden buiten. Voor hier niet zo warm, deze tijd van het jaar. Je merkt het ook aan de kinderen. Sommigen zijn gekleed in dikke winterjassen. We zien vandaag dat de leraar wat speelser wordt. Hij laat de kinderen geluiden imiteren en beeld zelf ook iets uit. Hoera!
Tijdens de pauze is het weer dolle pret. Een groepje kinderen hangt rond Sigi en ik ga wat mee rekkertje springen met een andere groep.

Na de les hangen we de letters van het alfabet op, gemaakt op houten plaatjes. Deze hingen in het weeshuis, maar wij mogen ze hebben voor de Ohana school. Uitgeput fietsen we huiswaarts, om even te rusten voor het avondeten. Na het eten val ik rond 20u45 in slaap. Ook Sigi vertrekt een paar uurtjes later al naar dromenland.

Drink melk uit een kokosnoot.

Een beetje een trieste ochtend, deze ochtend! Het is bewolkt en frisjes.
Maar Sigi en ik rijden samen naar de grote markt in het centrum. Laat ons zeggen: de Makro van Azië. Openingsuren: alle dagen van 's morgens tot 's avonds. :-) Best handig en geen lange file aan de kassa.
Sigi voelt zich in staat tot het eten van appel, mini banaan, sinaasappel en wat brood. Ik vind dat dik in orde.
Met onze aankopen rijden we terug naar ons guesthouse om op het terras te picknicken.

Na het eten gaat Sigi nog wat rusten en ga ik eens kijken of ze mij kunnen gebruiken bij de verhuis naar het dagcentrum. Na een tuktuk vol boeken mee leeg te maken, rijden we naar de restanten van het weeshuis. Berenice, een vrijwilligster, die zowel: mama figuur voor sommige kinderen, als financieel verantwoordelijke, als verhuis begeleidster, als documenten verantwoordelijke is geeft me wat spullen die we voor de nieuwe school mogen gebruiken. Wijlie blij natuurlijk! Maar hoe krijg ik al die spullen in godsnaam op mijn fiets mee naar de school??? Geen nood! Doe het Azian style! Met neme een fiets en proppe het mandje vol, grotere stukken probere men te klemmen tussen stuur en fietsmandje. Borstels bindt men best achterop de fiets. Met mijn gepimpte fiets ga ik naar ons guesthouse. Sigi is al op mij aan het wachten om naar de school te vertrekken.

De kinderen van de school zijn heel blij als ze ons zien. De leerkracht komt me iets vragen over her liedje na de break. Ik zeg hem dat wij het liedje zullen aanleren na de break. Plots geeft hij een break. Het is nog maar net de start van zijn les. Hij heeft dus niet zo goed begrepen wat een break eigenlijk is. Nu ja, wij genieten van het spelen met de kinderen. Als we terug binnen zijn, zingen Sigi en ik nog wat van 'de wielen van de bus'. We leren ze nog wat variaties en laten het dan terug over aan de leraar. Vandaag is het beter weer dan gisteren en er is terug een grotere opkomst. Ze zijn met een 50-tal vandaag. Achteraan in de klas zitten enkele jongens die het moeilijk hebben met concentratie. Ze zijn best vermoeiend en Sigi en ik moeten ons een beetje boos maken. Ze snappen het allemaal niet zo goed en beginnen wat gezichten naar ons te trekken als we hen boos aankijken. Na de les wil ik al het meegbrachte materiaal achterlaten in de klas, tot de leraar ons zegt dat het slot van de school stuk is. Er heeft iemand gewoon het slot uit het plastic omhulsel gehaald. We moeten dus zo snel mogelijk een nieuw slot gaan kopen.

We rijden dan maar tot de Makro, waar we een stevige ketting met een hangslot kopen. Onze aankoop brengen we snel naar zijn nieuwe bestemming. Als we terug op de school aankomen merken we en hele bende kinderen in de klas, maar ook buiten. Ze roepen ons blij toe. Vermoedelijk denken ze dat wij les gaan geven of zo. Helaas komen we enkel de school afsluiten. Er zitten kinderen echt klaar, alsof ze aan het wachten zijn op de leerkracht. We sturen iedereen naar buiten en hangen het slot op de deur. We snappen niet goed waarom deze bende hier is. We wachten dan maar samen met hen, of er toch misschien avondles zou gegeven worden. Er worden spontaan wat spelletjes gespeeld zoals petanque met stenen, een soort verspringen met hun slippers en dan nog wat spring spelletjes met een grote rekker (gemaakt van allemaal aan elkaar geknoopte elastiekjes). Na wat observeren waag ik ook eens een sprong. Nog niet eens zo simpel als het lijkt! Ook Sigi waagt zich aan een sprongetje. Ondertussen is het al 17u. Er zal dus geen leerkracht meer komen voor een avondles. We vertrekken huiswaarts en plots vertrekken al de kinderen. We moeten dus eens nagaan of er een misverstand zou zijn bij de bevolking, over de avondklas.

Dan maar tijd om nog wat te rusten en iets te gaan eten met Berenice. Met spaghetti en de hemelse tomaat en basilicum valt Sigi te verleiden. Ze hebben hier ook lekker vers vruchtensap. Nog iets van mijn verlanglijstje dat ik nu kan schrappen: drink eens melk uit een kokosnoot. Ze hakken gewoon het topje van een grote kokosnoot, boren er een gaatje in voor een rietje en smakelijk! Best wel OK, als je kokosnoot lust.

Slaapwel maar weer!
Zoooo moe! Geeeeeuuuuuuw!

The days of our lives

Hallowkes! Gisteren was ik een beetje moe en was Sigi zo lief om iets te posten. Wie dus ooit durfde twijfelen aan zijn poëtische talent, ik hoop dat het met deze toch wel is weggewerkt?!

Gisteren zijn we onze dag begonnen met te gaan helpen in het vroegere weeshuis. Alles moet er opgeruimd geraken en een deel moet verhuisd worden naar een nieuwe plaats. Op de nieuwe plaats = dagcentrum, zal een beperktere activiteit zijn. Het is er kleiner, dus goedkoper in huur. Ze gaan de kinderen opvangen tussen hun lessen in en na schooltijd. Ze zullen er vers eten maken voor de kinderen, zodat ze toch de nodige voedingsstoffen binnen krijgen. Er zal ook nog een beetje les gegeven worden. Maar eerst moet alles in orde gemaakt worden.

's Morgens hebben we wat boeken helpen inpakken, daarna iets gaan eten, om vervolgens naar de Ohana-school te fietsen. Als we naar de school fietsen roept Alan ons toe, vanaf een terras. Hij is ook een vrijwillige die nog voor NFO heeft gewerkt. Hij wil met ons 's avonds iets gaan eten. Dat klinkt ons wel goed.

In de school is er vandaag speciaal bezoek. Er zit gewoon een hond in de klas. Tijdens de les loopt het beest de klas in en uit. Er zitten een 56 kinderen in de klas, waarvan een deel van de kleintjes (kleuters). We zetten ons achteraan op 1 van de banken, om de les te volgen. Naast mij zit een jongetje van een jaar of 4-5. Hij kan eigenlijk niets zien van wat er op het bord geschreven wordt. Ik wil hem op mijn schoot nemen, maar hij begeeft het van de schrik. Ik laat hem rustig zitten en na een tijdje valt de arme jongen in slaap. Andere kinderen willen hem wakker maken, maar ik probeer hun duidelijk te maken dat ze hem moeten laten slapen. Er zijn nog wat kinderen die snacks kopen tijdens de les, de leraar zegt hen nu al wel dat ze niet mogen eten als ze leren. Hopelijk werkt het op termijn. Na de les proberen we de leraar duidelijk te maken dat er in het midden van de les best een pauze komt. De kinderen kregen les van 13.30u tot 15.30u aan één stuk. Hierbij moeten ze bijna heel de tijd dingen herhalen. Best vermoeiend, vinden we zelf! Ook wij verloren onze aandacht. Ook vragen we de leerkracht of we morgen een Engels liedje mogen aanleren aan de kinderen. En hoera, we krijgen zijn toestemming.

Na het schoolbezoek rijden we naar het nieuwe dagcentrum waar we nog wat onkruid helpen uittrekken en dingen een plaats helpen geven. Daarna huiswaarts om ons op te frissen voor het avondeten.  De plaats die Alan ons leert kennen is best goed. Er is ook een Westerse keuken. De pizza wordt me afgeraden, maar de pasta zou heel lekker zijn. We eten dan maar pasta met tomaat en basilicum en wat een zaligheid is dat! Eens geen rijst of noedels! Sigi snakt om de een of andere reden naar tomaat. Zijn behoefte is bij deze ook een beetje bevredigd.

Na het eten vraagt Alan ons nog mee om iets te gaan drinken. Als we op een terras zitten, met voor de mannen een biertje en voor mij een fruitshake, merken we plots een blanke man. Hij komt bij ons zitten en na wat praten is al gauw duidelijk dat er een gek accentje aan zijn Engels zit. En je raadt het al, of niet? Het is een Hollander! Blijkt ook nog dat hij in ons guesthouse verblijft. Na een boeiende avond keren we moe huiswaarts.

Vandaag rijden we direct naar het schooltje, in de hoop de ochtendles te kunnen bijwonen. Als we er aankomen is het er doods. Geen kinderen te bespeuren en de school is gesloten. Dan maar terugkeren! Op de terugweg stoppen we bij het ziekenhuis. We willen een navraag doen of er iemand les kan komen geven over gezondheid en dagelijkse hygiëne. Graag willen we ook een gezondheidspakket maken voor elk kind van de school. Hier zouden de tandenborstels en tandpasta inzitten, waar het Prinsenhof voor gespaard heeft.  We zouden dit aanvullen met zeep, shampoo en pleisters, met dank aan het rode kruis van Grimbergen. Wij dus op zoek naar een infobali. Het is er gigantisch groot en elke afdeling heeft zijn eigen gebouw. We spreken wat mensen aan, maar ze verstaan ons niet echt. Er komt ergens een dokter buiten. We gaan op hem af en hij spreekt ons in het Frans aan. Ok, Frans, we kunnen ons verstaanbaar maken. We moeten bij de directie zijn met onze vraag. We lopen eerst wat rond te dwalen in dit doolhof. Gelukkig lopen we nog een dokter/verpleger tegen het lijf die ons verder helpt. Helaas kunnen ze ons hier niet helpen. Er is een paar jaar een "mobile clinic" geweest, die mensen deze dingen ging leren. Spijtig genoeg is deze moeten stoppen, wegens geldgebrek! Ze zeggen ons hier dat we het moeten proberen aanleren via de leerkrachten die er al zijn. Dat lijkt ons een uitdaging, dus even denken hoe we dat gaan aanpakken.

Na ons ziekenhuis-avontuur gaan we nog wat verhuizen van het oude weeshuis naar het dagcentrum. Op de middag is het etenstijd in het koffiehuis. We besluiten er om deze namiddag het liedje: "de wielen van de bus" aan te leren. Sigi eet niet al zijn rijst op. Vreemd, maar hij heeft genoeg zegt hij.

We springen onze fietsen op en haasten ons richting school. Het regent en het voelt koud aan, hoewel het vermoedelijk nog boven de 20 graden is. Iedereen vindt dit weer gek voor deze tijd van het jaar. Door het slechte weer is er vermoedelijk een lage opkomst van kinderen. Ze zijn maar met 36 vandaag. Een rustige les dus. Tot Sigi weer onwel wordt. Na een bezoekje aan de struikjes besluit hij huiswaarts te gaan. Ik blijf helpen in de klas. De kinderen beginnen mij te vertrouwen. Ik mag hen helpen. Ze komen zelfs spontaan naar mij om hulp te vragen. Ze zijn zo dankbaar en willen echt graag leren. Vandaag is er een pauze tijdens de les. Super! De kinderen komen spontaan naar me toe. We spelen wat met high five en low five, kriebelen elkaar, spelen een pak-spelletje en tevergeefs probeer ik enkele namen te leren. Ik kan ze amper uitspreken, laat staan onthouden! Na nog een paar foto's nemen, waar de kinderen voor vechten om op de foto te mogen, start deel 2 van de les. Wauw, ik mag nu het liedje aanleren. De kinderen zijn heel enthousiast en doen goed mee. We zingen over de wielen en de papa's op de bus. Ik hou er een blij gevoel aan over. Dan laat ik de leraar verder zijn les geven. Als ik ga zitten, komen er direct wat kleinere kinderen naast me op de bank gekropen. Ze houden zich bezig met de reeds geleerde letters op een klein krijtbordje te schrijven. De rest van de les is hen te moeilijk. Best knap dat ze de letters al schrijven.

Als de les gedaan is, wil ik rustig naar huis fietsen. Een groepje kinderen roept me "bye" achterna. Één van hen wil zelfs mijn fiets duwen. :-) Andere kinderen, die al verderop waren, keren zich om en komen ook op me toegelopen. Na nog wat spelen kan ik gaan kijken hoe het met de zieke is.

Sigi voelt zich terug ietsje beter, maar nog niet OK. Dus ga ik nog even alleen kijken of ik kan helpen bij de weeshuis verhuis. Jammer genoeg zijn de verantwoordelijken er niet. Dan maar genieten van een mooie, overtrokken riverside. Wat een rust en kalmte. En ergens ook het trieste van de arme mensen die hun hebben en houden met plastic proberen af te dekken voor de regen. Zoveel tegenstrijdigheid tussen arm en rijk, gewoon naast elkaar.

Goed, er ligt hier nog wat lekkers op mij te wachten. :-)
Gelukkig slaapt Sigi en moet hij niet toezien hoe ik eet.
Slaapwel, voor straks en tot een volgende keer.

Hakuna matata

Rijstje smul, smul, smul
Lang niet slecht, slecht, slecht
Leen heeft op de plee
Een geel drolletje gelegd

Sta op gij luie slaper!

Na 2 dagen platte rust hebben we onszelf gisterenavond naar het restaurant, van ons guesthouse, begeven. We vonden dat ons dieet lang genoeg geduurd had en besloten eens iets degelijk te eten. Het was weer een moeilijke keuze binnen het gamma rijst en noedels. Er staan hier ook nog een paar specialekes op de menu, maar ons maag lijkt al helemaal geen zin te hebben in: spaghetti met kip,varken en koe, gefrituurde kikker of nog wat specialiteiten waarvan we niet goed weten wat te verwachten. Dus dan maar voor Sigi: een noedelsoepke met kip en voor mij de vertrouwde rijst met groenten. Als we dit voor onze neus krijgen, begint bij beiden een: 'heeeeeelp' , kreet uit onze maag te komen. Maar strijdlustig als we zijn beginnen we eraan. Hapje voor hapje eten we met vreselijk lange tanden van onze bestelling. De ober komt een paar keer kijken. Hij zal wel denken dat het niet lekker is. We krijgen nog een bord gesneden sinaasappel aangeboden. Mijn god, wat kan dat smaken! Sigi hield zijn soep na nog niet de helft voor bekeken, maar sinaasappel dat ging er nog in. Ikke flink mijn bordje leeg, wat een overwinning van een klein beetje rijst. Het gekke is dat je hier voor je eten thee krijgt. De eerste keer hebben we ons hieraan gewaagd, maar het was toen al een tegenvaller. Nu dus zeker afblijven. Bij het afruimen merkt de ober de overgebleven soep. Sigi legt uit dat hij ziek is geweest.

Na nog eens een nachtje goed slapen voelen we ons toch weer beter. Sigi is nog wat eten van gisteren aan het verteren, maar alles blijft waar het hoort. We besluiten om een lekker koude douche te nemen. Iets anders is geen optie, tenzij we bijbetalen. Maar dat hoeft eigenlijk niet.

Na de douche gaan we onze fietskes opzoeken. Ze zijn dolgelukkig van ons terug te zien. Sigi zijn achterband was van heimwee beginnen afgaan. Gelukkig een fietspomp kunnen verkrijgen aan ons guesthouse. En wijle weg! Beetje de buurt gaan verkennen bij daglicht. We merken dat je langs heel de riverside kan gaan eten. Maar als wij gaan eten 's avonds is er maar 1 zaak open en daar zien ze ons waarschijnlijk niet snel terug... Hoewel het er kei gezellig is. Je kan er boven het water zitten en in hangmatten liggen. Een voedselvergiftiging is het ons niet waard.

Na wat verkenning van de omgeving trekken we naar de grote markt. We kopen wat appels, een paar appelsienen en nog wat onbekend fruit om uit te proberen. Sigi heeft ook zin in wafeltjes (op basis van kokosnoot). En wat een geluk, want vandaag geldt de regel: alles van eten waar je zin in hebt, kopen we! Bij het brood (stel je hierbij een plat stokbroodje voor) ligt vandaag ook een suikerbrood (zoals het platte stokbrood, maar dan met suikerkorrels op). Ik heb er echt wel zin in. En het smaakt me ook. Daarna nog een nieuwe voorraad water kopen. Plots begint het wat te regenen. Eigenlijk is het nu droog seizoen, zou de klimaatsverandering hier ook meespelen? Gisteravond was er zelfs onweer!

Na wat eten, wij rustig aan op het terras dingen uitpluizen en wat mailen. Het uitstapje van vanmorgen zit toch wat in onze kleren, maar precies ook in ons lijf. :-( Dus nog wat kalm aan doen. Gelukkig dat het weekend is en er niet echt iets op het programma staat. Krachten verzamelen op het terras is een mooie bezigheid, tot een stortbui ons naar binnen jaagt. 

' s avonds nog iets proberen eten van ons fruit en brood en dan maar hopen dat we morgen sterk genoeg zijn om nog wat acties te ondernemen.

Sinterklaas is geweest!

En hij bracht schoolgerei voor alle kinderen.

Zoek de school! :-)

Groepsfoto van alle kinderen voor de school.

Opening Ohana school!

LeSi bestormd door 210 kinderen. Er zijn slechtere dagen ;)

Goed geslapen?

We hadden nog wat plannen voor vandaag, maar de voorbije nacht had wat verrassingen voor ons...

Eergisteren hebben ze op de straat, vlak voor ons guesthouse een gigantische tent opgetrokken.

Toen we gisteren even kwamen douchen, voor het eten, hoorden we luid gepraat in een micro, een massa volk zat in een klein zaaltje binnen en nog wat mensen onder de tent. Onder een tweede tentje waren ze eten aan het maken. Vermoedelijk is er een trouwfeest aan de gang.

Als we rond 21u terug thuis komen, is er muziek te horen tot in onze kamer. Of we onze ramen nu toe doen of open laten, het blijft een hels lawaai. Tegen 23u stopt de muziek. Oef, rust!

Om 5u 's morgens wippen we uit bed van ons te verschieten. De muziek begint weer heel luid te spelen. Af en toe roept er ook iemand iets door een micro. Lang leve oordopjes, die ik gelukkig mee heb.
Sigi blijkt ook niet goed te zijn. Een klein voedselvergiftigingske waarschijnlijk.

Rond 10u voelen we ons  beiden niet in staat om te gaan shoppen. Sigi nog ni helemaal in orde en ik heb het gevoel alsof ik net een zware inspanning heb gedaan. Helemaal uitgeput. Hopelijk lukt het morgen weer wel, om iets te doen.

Rond 15u30 komt Sali, de salamander, een snel bezoekje brengen in onze kamer. Ofwel zien we er niet goed uit, ofwel moest hij tijdig thuis zijn van zijn mama, maar hij spurt snel weer weg achter de kast van onze kamer.

Ik denk dat we dus best beiden nog wat rusten, ten minste, als het trouwfeest dit toelaat! Ze beginnen nu ook te drummen!  Hoera!

Waar is dat feestje?

Vanmorgen onze eerste missie: fietsen kopen voor onszelf, zodat we een degelijke fiets hebben voor de komende weken. Best wel een belevenis om dat voor mekaar te krijgen, als de verkoper ons nauwelijks verstaat en wij hem amper. Dus ons beste gebarentaals boven gehaald. Uiteindelijk hebben we 2 fietsen gekocht voor elk 38€. We kregen er zelfs gratis een fietsmandje bij. OK, het zijn maar 2de hands fietskes, maar wij vinden ze best goed en belachelijk goedkoop. Als we wegrijden met onze aankoop horen we hard gelach. We zijn waarschijnlijk in het zak gezet.

We fietsen naar het vroegere weeshuis, waar Bunseng op ons wacht om te gaan shoppen voor de opening van de school deze namiddag. Bunseng bevestigd dat we te veel hebben betaald. We vertrekken met de tuktuk naar de markt, waar we dolgelukkig zijn dat Bunseng onze tolk is. Alleen hadden we deze klus nooit kunnen klaren. We proberen van alles zo een 200 stuks te kopen: schriftjes, rode balpennen, blauwe balpennen, latjes, gommen, slijpers. Potloden hebben we in onze rugzak meegesmokkeld vanuit België, met dank aan een papa van een kindje op school. Ook hebben we nog wat schoolmateriaal van juf Sabine gekregen en kunnen meenemen. Ons meter heeft wat ballonnen meegegeven en Sigi heeft een bloemenkrans en een gouden lint voorzien. Bunseng geeft ons ook wat schriftjes voor de kleinere kindjes. We zijn er bijna klaar voor nu. Alleen nog wat fruit kopen, zodat er iets te smikkelen valt op de opening. We hadden graag nog een whiteboard gekocht, een vuilbak en een bezem om de klas netjes te kunnen houden, maar Bunseng moet even dringend naar het weeshuis en wil daarna met ons verder shoppen.

In het weeshuis komen de kinderen met ons spelen. Sigi wordt levende groeimeter en hijskraan. Ik krijg een massage en mijn haar raakt vol staartjes te zitten. Sommige jongens spelen met een salamander een trekken per ongeluk zijn staart eraf. Arm beestje!

Het is al middag dus eerst iets eten. Als we daarna naar de school willen vertrekken blijkt dat iemand de tuktuk dringend nodig had en nog niet terug is. Wij dus snel per fiets naar de school, om alles in gereedheid te brengen. Bunseng zou ons achterna komen en de reeds gekochte spullen meebrengen. De andere spullen zullen voor een nieuw shopproject zijn.

Als we aankomen in de school, hou je het niet voor mogelijk. Overal staan fietsen. De kinderen beginnen ons toe te juichen alsof we de koning zijn. Best een vreemd gevoel. Even later komt de tuktuk aan met al de spullen. Alle kinderen worden even naar buiten gestuurd. De klas wordt versierd met ballonnen, rode strikjes, de bloemenkrans en voor de deur een gouden lint. De school is er nu echt klaar voor! Voor de school wordt een fotoshoot gehouden van alle kinderen voor de school. Als wij bij op de foto gaan, willen de kinderen zo dichtbij komen dat ze over ons beginnen vallen. En dan is het zover: Sigi knipt het gouden lint, voor de ingang, door en overhandigt de sleutels officieel aan de leerkrachten.
Eerst gaan de kleinste kids naar binnen en dan de grotere. Ze krijgen elk een setje schoolgerei en bij het verlaten van de school nog wat fruit. Plots merken we dat onze spullen uitgedeeld geraken, maar er zijn kinderen die nog niets hebben gekregen! 200 is niet genoeg?! Nope, 10 te weinig. We schrijven de kinderen hun naam op, zodat we morgen dingen kunnen bijkopen en hun dan geven. Wat een succes! Als dit zo blijft, zijn we dolgelukkig!

En dan huiswaarts, maar eerst langs de markt. We kopen eten voor morgenvroeg en Cambodjaans wafeltjes voor de helpende handen die ons geholpen hebben om de opening te realiseren. Zonder hen was het vandaag niet gelukt. Wat zijn we ze dankbaar!

Om deze mooie dag af te sluiten gaan we iets eten met enkele vrijwilligers.
Bedankt, dat we dit mochten meemaken! Zo een geweldige ervaring!
We zullen vannacht goed slapen! :-) :-) :-)

Met de fiets naar het schooltje, tingelingeling

We huurden vandaag 2 fietsen bij ons guesthouse, om de Ohana school te bezoeken.

Nadat we de verkeersregels nog eens grondig uit ons hoofd hadden geleerd, zijnde: doe gewoon je zin en ga zeker niet opzij als ze op jou toeteren, wagen we ons op de baan. Het is een hilarisch zicht, op onze kinderfietsjes. Sigi zijn benen zitten bijna in zijn nek. :-)

We rijden eerst even langs de vroegere baas van het weeshuis (Bunseng). Hij wil ons de weg tonen naar de school. Sigi is er maar 1 keer geweest toen de bouwgrond gekozen is en weet de weg niet meer.
We mogen onze fietsen in de tuktuk zetten en rijden naar de school. We ontmoeten er de leerkracht die de ochtendles wil geven. In de voormiddag zouden er kleine kinderen naar school komen (onder de 6 jaar). Het is een lieve juf, maar ze kent bijna geen Engels. Ze gaat les geven in het khmer, de plaatselijke taal. Er zijn deze voormiddag nog inschrijvingen. Er komt niemand meer opdagen,maar gisteren zijn er maar liefst 120 kinderen zich komen inschrijven. Dus we zijn heel blij.

We bespreken samen met Bunseng de noden van de school en plannen morgennammiddag een grote opening van de school.

We helpen nog wat posters ophangen en de banken goed te zetten. Daarna fietsen we naar de markt achter eten. Zoveel vreemde en boeiende dingen die er te zien zijn. Maar wij zien er voor de mensen hier ook boeiend uit. Een dame komt naast Sigi staan,bekijkt zijn lengte en lacht heel hard. Mijn lengte past beter bij die van haar. De vreemde blanke reus, ze kan er niet van over. Een groepje vrouwen blijven ons nog een hele tijd nakijken en lachen verder. We kopen wat fruit en brood en stoppen ook eens bij de 'bakker'. Het ziet er allemaal boeiend uit en het valt best mee van smaak, "hoera!"

In de namiddag fietsen we terug naar de school, om de mannelijke leerkracht te ontmoeten. Hij geeft er vandaag zijn eerste les, aan de oudere kinderen. Hij zal altijd in de namiddag les geven, dit in het Engels. Het is een chaotische bende van meer dan 60 kinderen. Alle banken zijn bezet. Er staan enkele moeders aan de kant toe te zien. Buiten het lokaal worden drankjes en snacks verkocht. De kinderen zitten te eten en drinken in de klas. Als we toekomen kijken alle hoofden naar ons. We krijgen een hartelijke ontvangst en de kinderen blijven ons maar aankijken. Blanken zijn boeiend.:-) Tijdens de les lopen kinderen in en uit de klas, gaan even een snack kopen en komen dan terug. De les loopt van 13u tot 15u20 aan 1 stuk door. Na de les is het lokaal een stort. Alle papiertjes en afval worden gewoon op de grond gegooid. Er is dus nog wat werk aan de winkel!

Maar morgen eerst genieten van de grote opening van de school.
SPANNEND!

Nu zijn we moe en doen onze oogjes en snaveltjes toe.
Slaapwel!

Takeo, here we are!

Eerst en vooral dank u, aan de paps, om hier een berichtje te plaatsen!
Onze blog wil ons terug accepteren! Hoera!

Na 4 dagen reizen zijn we eindelijk in Takeo aangekomen om 15u40. We hebben heel wat vervoersmiddelen uitgetest: vliegtuig, taxi, bus, tuk-tuk,achter op een brommertje. Het ene was al wat avontuurlijker dan het andere.

Nu ja, we hebben de verkeersregels wel geleerd. Je toetert hier gewoon heel de tijd. Ofwel omdat je iemand wil inhalen; of je wil duidelijk maken: scheer u weg,ik kom eraan; of er is iets niet naar je zin. Parkeren dat doe je op het voetpad. Iedereen rijdt ook gewoon in alle richtingen door elkaar. Wil je afslaan, dan doe je dat al een hele tijd op voorhand

Hier in Takeo zijn we een bezienswaardigheid. :-) Je ziet de mensen zo denken: 2 blanken?!
Kinderen op straat roepen ons vrolijk "hello" achterna.

Het is hier heel wat rustiger dan in de grote steden waar we de voorbije al gezeten hebben. Nu rustig genieten van de avond die komt en afspreken wat de plannen voor morgen zijn.

7 december komt dichter. En dichter. Nog dichter. Veel dichter.